Πήλιο, 19 - 23 Μαΐου

Μείναμε στη Τσαγκαράδα. Βγαίνοντας στο μπαλκόνι για καφέ, ακούγαμε πουλάκια να κελαηδούν χαζεύοντας τη θέα:


Τις πρώτες μέρες έβρεχε. Οπως ήταν φυσικό, ξεμύτισαν οι σαλίγκαροι


Μέχρι να νετάρω, έφυγε ο Ταρζάν απ' το κάδρο...


Η παραλία του Χορευτού απ' το (ποτ) Πουρί


Η Βυζίτσα


Ο πλάτανος εγέρασε
και ζήτησε μπαστούνι
και το μαστόρι του χωριού
πέτρινο του το χτίζει
να κουβαλάει τα χρόνια του
να μας ξεπροβοδίζει:
"Εσεις θε ν' αποθάνετε,
εγώ εδώ θε να 'μαι..."


Στο Καλαμάκι, κάτι μου τραβά τη προσοχή...


Είναι αστερίας με 7 πόδια αυτός;


Ο Μυλοπόταμος, όπου κολυμπήσαμε 2 μέρες. Η θάλασσα ήταν κρύα, αλλά τελικά μια ιδέα είναι όλα... (αρκετά μεγάλη ιδέα στην προκειμένη περίπτωση, αλλά τη συνηθίζεις τη θερμοκρασία τελικά):


Βάζω τα πέδιλα μου, χωρίς να υποψιάζομαι πως με παρακολουθούν...


Η γυναίκα μου στοχάζεται για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα.
Οκ, 42 είναι η απάντηση, αλλά η ερώτηση πάντα έχει ενδιαφέρον...


Κάτι πρωτοφανές: Φάγαμε τσιτσίραυλα!


Επειδή δεν υπάρχει μόνο το καλό...
να θυμηθώ να αποφεύγω τον Αη Γιάννη και τα σπιρτόκουτα του, που είναι μια ομορφιά...

Και τη Νταμούχαρη, όπου το μόνο ενδιαφέρον είναι αυτή η καπνοδόχος, που θυμίζει παιδική κατασκευή του Antoni Gaudí



Τέλος, τιμή και δόξα στο τετράτροχο υποζύγιο που μας κουβάλησε σε όλα αυτά τα μέρη...




ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Πολλά λουλούδια έχει αυτό το βουνό ρε παιδί μου...